چكیده
پدیده های طبيعی چون زمين لرزه همواره وجود داشته و انسان امروزی عليرغم پيشرفت شگرف فناوری، توانایی جلوگيری
از وقوع آنها را ندارد. در این ميان، شهرها به دليل انباشت سرمایه و تراکم بالای جمعيتی و نيز گستردگی شان به نسبت
سایر سکونتگاه های انسانی، صدمات بيشتری را شاهد هستند. وقوع زلزله محتمل است و غير قابل اجتناب. آنچه باعث بروز
تلفات و آسيب های جانی و مالی می گردد،ساخت و ساز غير اصولی انسان و عدم وجود برنامه به منظور مقابله با این پدیده ی طبيعی میباشد.به همين دليل هدف اصلی تحقيق حاضر بر مبنای سنجش و تحليل ميزان آسيب پذیری بافت محله تاریخی
دردشت اصفهان در مقابل زمين لرزه و مشخص نمودن پرخطرترین پهنه های موجود در محله با استفاده از G.I.S و ارائه ی
راهکارهایی به منظور کاهش آسيب پذیری کالبدی و جانی در مواقع بحران، گذاشته شده است.
پژوهش حاضر از نظر هدف در حيطه پژوهش های کاربردی است، اما از نظر ماهيت به دليل اینکه به منظور گردآوری
اطلاعات در این پژوهش از روش مطالعه کتابخانه ای- و مطالعات اسنادی ميدانی استفاده شده است، یک پژوهش پيمایشی به حساب می آید. به منظور انجام تجزیه و تحليل داده ها نيز در این پژوهش از مدل A.H.P ، استفاده شده که در
محيط G.I.S به کارگيری شده و محصول آن، نقشه ی پهنه بندی محله به لحاظ آسيب پذیری در مقابل زلزله، می باشد.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد که فاکتورهایی از بافت را می توان در نظر گرفت که در کاهش آسيب پذیری آن
بسيار موثر می باشند. از جمله ی این فاکتورها می توان به: ساختمان، راه، قطعه بندی، کاربری، تراکم جمعيت و... اشاره نمود که هر کدام ویژگیهای خاص خود را نيز دارا می باشند. این فاکتورها به همراه شرایط حاصله ناشی از همجواری آنها، در
کنار هم،مجموعه عواملی را ایجاد می کنند که در مواقع بحران سبب بروز رفتارهای ناگهانی از بافت می شود. نتایج مطالعات
پيش رو نشان میدهد که می توان با ایجاد تمهيداتی در این شرایط و داشتن نگاهی سيستمی نسبت به این عوامل،
تغييراتی را در ميزان آسيب پذیری بافت ایجاد نموده و تا حد زیادی شدت آسيب پذیری بافت در مقابل زلزله را کاهش داد.